เสียงตามสาย/เสียงมัสยิด สิ่งที่สังคมมุสลิมต้องมีสติ (2)

สมเดช มัสแหละ….

ผมมีตัวอย่างการจัดการเสียงมัสยิดที่ถือว่า ทำได้ดีมาก นั้นคือมัสยิด ดารุ้ลอิบาดะห์ ชุมชน สุเหร่าหัวหมากน้อย อิหม่าม สุธรรม บุญมาเลิศ ซึ่งหลายๆท่านน่าจะคุ้นๆกับชื่อนี้

ชุมชน สุเหร่าหัวหมากน้อย เป็นชุมชนที่อยู่กลางกรุงเทพฯ ซึ่งแน่นอนเป็นชุมชนเมือง ในอดีตชุมชนนี้อาจจะมีเฉพาะมุสลิม แต่ปัจจุบันไม่ใช่ เป็นชุมชนพหุวัฒนธรรม

ผมชื่นชมชุมชนนี้มากที่แก้ปัญหาด้วยสติ มองปัญหาด้วยปัญญา คนในชุมชนนี้จึงร่วมกันคิดวิธีการ ที่จะทำให้เสียงมัสยิด เป็นเสียงที่มีประโยชน์ต่อมุสลิม แต่ไม่ได้รบกวนต่อชุมชนพหุวัฒนธรรม

วิธีการที่นี่คือการนำลำโพง ไปติดที่บ้านสัปปุรุษในแต่ละบ้าน ใครที่ต้องการจะให้เสียงดังขนาดไหนก็สามารถจัดการได้ โดยที่เสียงไม่ไปรบกวนใคร แม้แต่มุสลิมด้วยกันเอง

ในสังคม มีทั้งคนป่วย คนที่ต้องการพักผ่อน เสียงของมัสยิดจึงต้องคำนึงถึงเรื่องเหล่านี้ด้วย คณะผู้บริหารมัสยิด ที่เข้ามาบริหารมัสยิด ต้องคิดประเด็นอ่อนไหว ประเด็นที่สร้างความรำคาญ คือคนเป็นกรรมการ ต้องเดินบนดิน สายตา และหู ต้องเปิดรับฟังไม่ใช่เสียงชื่นชมอย่างเดี่ยว ต้องรับฟังเสียงด่าด้วย

ต้องถือว่าคณะผู้บริหาร และสัปปุรุษ มัสยิด ดารุ้ลอิบาดะห์ ชุมชน สุเหร่าหัวหมากน้อย เป็นชุมชนต้นแบบอีกชุมชนหนึ่ง ที่บริหารจัดการเรื่องนี้ได้อย่างเหมาะสม และลงตัวมาก

ขอชื่นชมด้วยความจริงใจ…

 1,410 total views,  2 views today