รายงานพิเศษ/คอลัมน์

● การช่วยเหลือสังคมเป็นวายิบ ไม่ใช่แค่เพียง”ซะกาต”โดยเฉพาะช่วงโควิด

แชร์เลย

ดร.ฆอซาลี เบ็ญหมัด

ผู้ที่มีทรัพย์สิน นอกจากจะต้องจ่ายซะกาต ทรัพย์สินบางประเภท ร้อยละ 2.5 ต่อปี แล้ว ยังมีหน้าที่ช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากอีกด้วย แม้ว่าจะจ่ายซะกาตไปแล้ว ก็ยังไม่พ้นหน้าที่นี้ และไม่พ้นความผิดบาป

ชัยค์ยูซุฟ กอรฎอวีย์ กล่าวว่า

“การช่วยเหลือผู้ประสบภัยธรรมชาติด้วยทรัพย์อื่นๆนอกเหนือจากซะกาตถือเป็นหน้าที่

การช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก
การให้อาหารผู้อดอยาก
การให้ที่อยู่คนเร่ร่อน
การปลอบใจคนสิ้นหวัง
การเยียวยาผู้ป่วย

ทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้น
เป็นหน้าที่สำหรับประชาชาติอิสลามที่จะต้องร่วมช่วยเหลือเกื้อกูล”

อิหม่ามญาลาลุดดีน อัสสะยูตีย์ ( เกิด 3 ตุลาคม ค.ศ. 1445 เสียชีวิต 18 ตุลาคม ค.ศ. 1505 ที่กรุงไคโร อียิปต์) ปราชญ์ชั้นแนวหน้าในมัซฮับชาฟิอีย์ อันเป็นแนวทางหลักของมุสลิมส่วนใหญ่ในประเทศไทย กล่าวไว้อย่างชัดเจน ในตำรา “อัลอัชบาห์ วันนะซออิร ” ว่า การช่วยเหลือผู้เดือดร้อนและประสบความทุกข์ยาก เป็นหน้าที่ในระดับฟัรดูกิฟายะฮ์( หมายถึง สิ่งที่เป็นหน้าที่ร่วมกันและจำเป็นต้องกระทำโดยไม่เจาะจงผู้กระทำ หากไม่มีการกระทำ ทุกคนก็จะมีความผิดร่วมกัน) สำหรับผู้มีความสามารถ โดยได้กล่าวว่า

“ومنها‏:‏ إغاثة المستغيثين في النائبات ويختص بأهل القدرة‏”

[الأشباه والنظائر للإمام جلال الدين الشيوطي ؛ الكتاب الرابع في أحكام يكثر دورها ويقبح بالفقيه جهلها » ما يجوز تقديمه على الوقت وما لا » القول في فروض الكفاية وسننها جزء ١ صفحة ٤١٤ ]

“ส่วนหนึ่งของฟัรดูกิฟายะฮ์ ได้แก่ การให้ความช่วยเหลือแก่ผู้เดือดร้อนจากภัยพิบัติต่างๆ และเป็นหน้าที่เฉพาะสำหรับผู้มีความสามารถเท่านั้น”